بررسی اثر بایت پلن بر روی فعالیت الکترومیوگرافی عضلات ماضغه بیماران با اختلالات مفصل گیجگاهی فکی

مقدمه: بایت پلن ها یک وسیله مهم در جهت تشخیص و درمان بیماران با اختلالات مفصل گیجگاهی فکی( t.m.j) می باشند. هدف: هدف از این تحقیق بررسی اثر این وسیله بر فعالیت الکترومیوگرافیک عضلات ماضغه بوده است. مواد و روش ها: برای این منظور تعداد 25 بیمار با ناراحتی t.m.j انتخاب شدند. از این افراد قبل از ساخت بایت پلن از عضلات ماستر و تمپورال طرف راست و چپ الکترومیوگرافی توسط الکترود سطحی گرفته شد و در ضمن در هر دو عضله ثبت امواج در سه موقعیت استراحت (r ) حداکثر بستن (co) و حداکثر فشردن دندانها (cl )گرفته شد. سپس از این بیماران قالبگیری شد و بایت پلن نوع ماگزیلاری از جنس آکریل گرما سخت ساخته شد و به مدت 3 ماه فقط شبها استفاده شد. بعد از اتمام این دوره, مجدداً از این بیماران الکترومیوگرافی گرفته شد و مقدار فعالیت عضلات ماستر و تمپورال ثبت شد و سپس به کمک آزمون آماری pair-t-test مورد آنالیز قرار گرفت. نتایج: میانگین آمپلی تود عضلات ماستر و تمپورال در هر سه حالت r و co ,cl بعد از استفاده از بایت پلن دچار کاهش شده که از نظر آماری این اختلاف معنی دار بود (p<0.05). میانگین دیوریشن عضله تمپورال در تمامی حالات و همچنین عضله ماستر در حالت cl نیز بعد از درمان کاهش یافته که این اختلاف نیز از نظر آماری معنی دار بود (p<0.05). اما در میانگین دیوریشن عضله ماستر در حالتهای r و co قبل و بعد از درمان با بایت پلن اختلاف معنی داری مشاهده نشده است. بحث: نتیجه کلی اینکه بایت پلن در بیماران با اختلالات t.m.jباعث کاهش فعالیت الکترومیوگرافیک عضلات ماضغه و در نتیجه کاهش انقباضات این عضلات شده و میزان آمپلی تود و دیوریشن امواج الکترومیوگرافی را بخصوص در عضله تمپورال کاهش می دهد که این مساله می تواند به علت اهمیت بیشتر عضله تمپورال در تعیین موقعیت وضعیتی و بستن مندیبل باشد.